De zin die mij altijd zo triggert kwam deze week weer voorbij. Maar zo ben ik. Misschien gebruik je de zin zelf wel eens. Of hoor je hem wel eens vanuit jouw team of collega’s. Mijn doel met deze post is dan ook niet om een soort waarde oordeel uit te spreken. Al moet ik bekennen dat mijn eerste associatie met deze uitspraak niet erg positief is.
– Het klinkt als een excuus om geen rekening met anderen te hoeven houden
– Het geeft het gevoel dat je het ‘vastzet, dat er geen alternatieven mogelijk zijn
– Het lijkt alsof je de oplossing voor een situatie of probleem buiten jezelf legt
– Het klinkt zelfs een beetje alsof de wereld om jou draait
En toch. Wanneer ik die eerste gevoelens en associaties opzij zet en nog eens verder denk. Dan is er ook een andere kant. Waar eigenlijk ook iets heel moois en waardevols in zit.
– Proberen we anderen niet teveel in een ‘malletje’ te stoppen? Waarbij we graag zien en horen wat wij zelf prettig vinden of verwachten? En waarmee we onszelf dus eigenlijk dus net zo centraal stellen als waar we die ander op veroordelen?
– Is eigenheid niet iets waar in teams en organisaties te weinig (echte) aandacht voor is?
– Passen we ons met zijn allen niet veel teveel aan aan ‘hoe het hoort’? Met op de langere termijn grote gevolgen als het gaat om burn-outs, gebrek aan werkplezier, zingeving etc.?
– Zou het niet veel leuker en effectiever zijn wanneer we ieders unieke kwaliteiten en gekkigheden actief zouden benutten, in plaats van elkaar te bestempelen als lastig of koppig?
Hoewel de zin misschien niet altijd even charmant uit de hoek komt, zit er misschien wel een mooie kern van waarheid achter. Ik ben benieuwd naar jouw associaties en ervaringen!